پژوهشگران کشف کرده‌‏اند که گل‌‏های آفتابگردان هم مانند انسان‌‏ها و حیوانات دارای ساعتی بیولوژیکی هستند که می‌‏توانند وضعیت خود را با دنیای بیرون تنظیم کنند.

این سیستم در طول روز به نیمه شرقی ساقه گیاه پیامی می‌‏فرستد که دستور می‌‏دهد سلول‌‏های این قسمت به‌‏صورت کشیده‌‏تر و بلندتر رشد کنند که باعث می‌‏شود گل آفتابگردان تدریجا به سمت غرب متمایل شود. در شب هم این پیام معکوس می‌‏شود و گل آفتابگردان تا صبح به سمت شرق متمایل می‌‏شود و این روند در صبح روز بعد دوباره از نو آغاز می‌‏شود.

این نخستین نمونه از ساعت بیولوژیکی درون گیاه است، به طوری که برای رشد در محیطی طبیعی تنظیم شده و واکنش‌‏هایی واقعی از سوی گیاه دارد.

اگرچه گیاهان نمی‌‏خوابند، اما بسیاری از آنها ساعتی ژنی شبیه آن نوع که چرخه خوابیدن و بیدار شدن در انسان و حیوان را هدایت می‌‏کند، دارند. هارمر مدت‌‏ها برای کشف ارتباط میان این ژن و آزاد سازی هورمونی به نام اکسین که رشد ساقه را کنترل می‌‏کند، به تحقیق پرداخت.

گل آفتابگردان کاندید خوبی برای این مطالعه بود. دانشمندان از سال ۱۸۹۸ درمورد این خصوصیت برخی گیاهان که حرکت خورشید را دنبال می‌‏کنند، آگاه شدند؛

هاگوپ ابتدا گل‌‏های آفتابگردان را درجایی ثابت و کاملا ایستاده قرار داد، به طوری که نتوانند هیچ‌‏گونه حرکتی داشته باشند. پس‌‏از مدتی گل‌‏های محدود شده، کوچکتر و ضعیف تر از دیگرهمتایانشان رشد کردند که این رخداد ثابت می‌‏کند که گل‌‏ها واقعا از دنبال کردن خورشید نفع می‌‏برند.

پس‌‏از آن، هاگوپ گلدان آفتابگردان را به فضایی بسته‌‏ و دور از نور خورشید برد که در آن تنها یک منبع نور دائمی در بالای سر گلدان قرار داشت. طی چند روز اول گل به‌‏طور اتوماتیک شروع به چرخش از سمت شرق به غرب کرد، همان گونه که ما انسان‌‏ها طی شبانه‌‏روز در روند چرخه خواب و بیداری عمل می‌‏کنیم. این نشان می‌‏دهد که رفتار گیاه بیش از آن که ناشی از پاسخ مستقیم به خورشید باشد، از ریتم ساعت درونی خود تبعیت می‌‏کند.